رمز و راز مقاومت در برابر سرکوب
زینت میرهاشمی
حاکمان تهران که این روزها با پاهای لرزان برای امنیت ولایت بر طبل سرکوب می کوبند و ظفرمندی «حکومت اسلامی» خود را در برابر «دشمنان» جشن می گیرند، فقط کافی است یک روز چرخ دنده های ماشین سرکوبشان از کار باز ایستد و دستهایشان برای سرکوب فلج شود، آن گاه می بینیم چگونه این نظام به خاکستر تبدیل می شود و مردم بر ویرانه های آن، جشن و پایکوبی خواهند کرد، زندانیان سیاسی را در آغوش می گیرند و طرحی نو در خواهند انداخت. 
روزی که ولی فقیه تصمیم به یکپارچگی نظام گرفت و رئیسی را از صندوق برون آورد، بدون شک تصور نمی کرد که با چنین ابعاد مقاومتی روبرو شود. خودیها از دو خردادیها و همه کسانی که نافشان به شکلی به قدرت وصل است، همه چیز را تمام شده فرض کردند. «اصلاح طلبان» قلابی قبل از هر گونه حمله ای که باعث سکته احتمالی آنها شود، سرهایشان را به زیر لحاف برده تا دستهای بالا رفته شان بیشتر نمایان شود. عده ای فکر می کردند پویشهای اجتماعی تمام شد و اپوزیسیون نظام و مقاومت سازمان یافته آن (شورای ملی مقاومت) مهار شده و خلاصه همه چیز در سکون خواهد گذشت. مقاومتی که از هر گوشه ایران زمین سر می کشد. کارگران نیشکر هفت تپه، کارگران کوره پزخانه های آجر سازی، دانشجویان دانشگاه سهند، دانشجویان تربیت معلم که تحصن و اعتصاب غذای آنها تا این لحظه همچنان ادامه دارد، همچنان از چالشهای پیش روی رژیم است.اعتصابهای کارگری و دانسجویی که شرکت کنندگان آن به هزاران تن می رسد، نشان دهنده شوریدگی جامعه ای است که الغای نظم موجود را طلب می کند. شرکت فعالانه دانشجویان دختر در اعتصاب غذای دانشجویان تربیت معلم، همراه با پسران از همان نقطه ای است که رژیم طی سه دهه با سرکوب تلاش کرد این پیوستگی در مبارزه را نابود کند. مقاومتی که علیرغم این همه سرکوب عریان صورت می گیرد، ناتوانی سرکوبگران را در سیاست یکپارچه کردن به بن بست کشیده است. رمز و راز این مقاومت اراده و عزم نسلی برای تغییر نظم موجود است که حمایت و پیوستگی مردم را طلب می کند. http://www.iran-nabard.com
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر