من از مردن نمی هراسم
من از مردن در سرزمینی می هراسم
که درآن مزد گور کن
ازارزش آزادی آدمی بیشتر باشد.
رییس انتصابی دانشگاه علامه
بارها نوشته ایم و نخوانده اید، بارها گفته ایم و نفهمیده اید، و بارها فریاد زدیم و نشنیده اید. آمدیم به دفترت، از در دیگر رفتی، زمان دیدار خواستیم ندادی، نشریات را یکی پس از دیگری به تعطیلی کشاندی، در انجمنها را بستی و راه را بر گفتمان مسدود ساختی. هر بار از زیر بار جوابگویی شانه خالی کردی که شاید خود را ملزم به پاسخگویی نمی دانی!
این بار اما اتمام حجتی است از طرف کسانی که حقشان را پایمال کردی و خم به ابرو نیاوردی، از طرف دانشجویانی که بر سیاستهای غلطت اعتراض کردند، از طرف افرادی که گمان بردی با تعلیق می توان ساکتشان کرد.
دوستمان رشید اسماعیلی را با خدعه و نیرنگ اخراج کردی و گمان بردی برای ادامه حق کشی هایت دانشگاه امن شده است؟ با دیگران چه خواهی کرد؟ آنها هم اخراج؟ تعلیق؟ ستاره دار؟ تا کی؟ چند نفر؟ که چه شود؟ آیا میتوان با پاک کردن صورت مسأله، مشکل را حل نمود؟ یا با منتصب کردن افرادی ناشایست و دون شأن در پستهای کلیدی دانشگاه بر معضلی که ساخته اید فایق آیید؟ زهی خیال باطل که گمانی ست بی عقل و تدبیر.
اگر بر این باوری که این سیاستهایت می تواند همه را در جای خود بنشاند به بیراهه رفته ای که مثال نقضش ماییم که همچنان برای حقمان در تلاشیم و از زیر بار زور رفتن عواملت رو گردان.
باز میگوییم و باز از در گفتمان وارد شدیم: فضای دانشگاه باید آزاد باشد. روند احضارهای فله ای باید به پایان رسد و ما بی هیچ قید و شرطی باید به دانشگاه باز گردیم.
به امید دانشگاهی آکادمیک و نه پادگانی
سعید فیض اله زاده (۴ترم تعلیق) - مهدیه گلرو (۴ترم تعلیق)
صادق شجاعی (۳ترم تعلیق) - مجید دری (۴ترم تعلیق)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر